Club Zero

Σύνοψη: Σ’ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, μια διακεκριμένη διατροφολόγος, η δεσποινίς Νόβακ, προσλαμβάνεται προκειμένου να διδάξει στα παιδιά το μάθημα της «Ενσυνείδητης Διατροφής», μίας σύγχρονης διατροφικής προσέγγισης που προσπαθεί να καταπολεμήσει τον υπερκαταναλωτισμό και τις περιβαλλοντικές του επιπτώσεις. Σύντομα, ωστόσο, οι αμφιλεγόμενες διδαχές της θα οδηγήσουν μια ομάδα 5 μαθητών σε αρκετά επικίνδυνα μονοπάτια.

Άποψη: Το Club Zero δεν είναι μια εύκολη, διάφανη ταινία. Αντιθέτως, συνιστά δείγμα ενός σκεπτόμενου ευρωπαϊκού σινεμά δημιουργού που, χωρίς να γίνεται εστέτ, αφήνει μια αύρα στοιχειωτικής αμφισημίας να διαπερνά ολόκληρο το φιλμικό σώμα, σα να ενδιαφέρεται πρωτίστως να θέσει τα ερωτήματα εκείνα που θα πυροδοτήσουν το διάλογο παρά να δώσει τις αντίστοιχες απαντήσεις.

Πράγματι, η (σκηνοθέτρια και συν – σεναριογράφος εδώ) Τζέσικα Χάουσνερ πετυχαίνει να προβληματίσει το θεατή πάνω σε μια σειρά από «δύσκολες» θεματικές, όπως το τι σημαίνει εν τέλει «υγιεινή» ή «οικολογικά βιώσιμη» διατροφή, πώς αυτή νοηματοδοτείται από τις μεγαλοαστικές ελίτ και τα woke gen z τέκνα τους αλλά και πώς διαπλέκεται με τα δυσλειτουργικά οικογενειακά μοντέλα και τις διατροφικές διαταραχές.

Κι όλα αυτά δίχως να τον χειραγωγεί στιγμή, υποδεικνύοντάς του «σωστό» και «λάθος», αλλά αντιθέτως κινηματογραφώντας τον παραλογισμό και την ομολογουμένως disturbing, ανοίκεια κλιμάκωσή του μέσα από κλινικά, άψογης γεωμετρίας κάδρα και με μια κυνική αποστασιοποίηση που παραπέμπει σε Χάνεκε αλλά και Λάνθιμο.

Η τελευταία αναφορά, μάλιστα, μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς το Club Zero συγγενεύει εμφανώς με το λανθιμικό ή, ακριβέστερα, λανθιμοφιλιππικό σύμπαν στο πώς γλιστράει – σαρδόνια και κρυπτικά – ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία, το ατμοσφαιρικό horror και τη σάτιρα.

Η δε συνολική δουλειά των casting directors είναι αξιοσημείωτη, μιας και τόσο η ανατριχιαστικά «κέρινη» Μία Γουασικόφσκα στον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και η πεντάδα των περισσότερο προβεβλημένων σεναριακά μαθητών αποδεικνύονται ιδανικές επιλογές. Ειδικά η πρωτοεμφανιζόμενη Ξένια Ντεβριέντ δείχνει να έχει το potential να εξελιχθεί στον θηλυκό Μπάρι Κιόγκαν του ευρωπαϊκού arthouse.

Σε γενικές γραμμές, ένα φιλμ που «ξεβολεύει» τυχόν ανυποψίαστο κοινό, συνδυάζοντας ωστόσο αρκετά ισορροπημένα το στιλ με την ουσία.